Het begin

Een kleine engelse plaats, Wigan, was waarschijnlijk noot gekend buiten Britanië als die niet twee aanmerkelijke juwelen had geproduceerd. Een dappere voetbalploeg, momenteel actief in de Premier League. En (nog belangrijker) één van de beste pshychedelische rockbands van alle tijden - The Verve. In 1989 is Wigan de geboorteplaats gewoorden van deze controversiele band, gekreerd door vier geestverwanten, Richard Ashcroft, Nick McCabe, Simon Jones and Peter Salisbury.

De eerste platen van The Verve (met een origineel design van Brian Cannon) verschenen in 1992. Het waren enkele singles, beginnend met "All in the Mind" en bekroond door prachtige "Verve EP". De muziek, zowel authentiek als exclusief, maakte sterke indruk op muziekkenners. Maar typisch voor The Verve was het geen commercieel succes. Het gold ook voor het eerste album met "Blue" als hoofdsingle. Verrassend was het echter niet, de muziek was niet bepaald voor radio bestemd. De bandleden waren wel bewust van de situatie. Richard Ashcroft zei toen: "I don't think we're ever going to achieve what we want to achieve. It would be impossible, but that's the point - to aim further". Dat is meteen een goede demonstratie van de twee kanten van The Verve. Aan de ene kant maakte de band magische muziek geïnspireerd door de passie en compleet eigen inzicht in muziek en aan de andere kant leed de band in zekere zin aan het gebrek aan zelfvertrouwen. Persoonlijk zou ik nooit willen dat The Verve anders was geweest dat ze altijd zijn geweest, maar ik heb een sterk gevoel dat The Verve in het algemeen onbekend en ondergewardeerd is gebleven. Dat zal niets uitmaken wat betreft de muziek, maar deze band zou een verdiende plaats in muziekgeschiedenis moeten nemen.

Het succes en de derde break-up

Het eerste album "A Storm in Heaven" van 1993 werd gevolgd door het tweede "A Nothern Soul" (in 1995) en een zoveelste break-up. Het valt niet mee om het aantal break-ups van The Verve in deze periode bij te houden. De spanningen tussen de bandleden begonnen al tijdens de tour na het eerste album en leidden tot een paar "kleine" break-ups. Maar in 1995 besloot eerst Ashcroft en direct daarna McCabe de band te verlaten. Waarschijnlijk niemand kan met zekerheid zeggen wat deze bewuste break-up had veroorzaakt. Relaties tussen de vier vrije muziekale geesten zijn nooit makkelijk. Maar in deze periode gekenmerkt door extreem hoge creatieve intensiteit en heel veel drugs was The Verve waarschijnlijk uit elkaar gegaan zelfs als de band slechts uit een persoon bestond.

Gelukkig kwam de band van vier in 1995 weer snel bij elkaar. Tijdens dit proces heeft de band zelfs het vijfde lid aangetrokken, Simon Tong. Het resultaat van deze samenwerking is het derde en het meest commercieel succesvol album "Urban Hymns" geworden. Maar The Verve was niet The Verve geweest zonder de nodige controverse. Dezelfde nummers die The Verve zo populair maakten, bijvoorbeeld "Sonnet" of "Lucky Man", zijn het doel van kritiek gewoorden voor vele trouwe fans, die meenden dat de band hun ware wortels vergeten was. Nou... ik ben het niet mee eens. Dit album werkt nog steeds op emotioneel en sensitief niveau als de eerste twee. Neem, bijvoorbeeld, een paar narcotische nummers "Catching the Butterfly" en "The Rolling People". Het verschil is dat de band beter is gewoorden in het vertalen van hun ideeën in het geluid. Creatief progres is een onvermijdelijk en eigenlijk een goed iets. En je zou nooit het naïeve geluid van "A Storm in Heaven" moeten vergelijken met het doorgewinterde "Urban Hymns".

Aldus de traditie is The Verve uit elkaar gegaan na dit derde album. Deze keer heeft het wat langer geduurd.

Forth

Bijna tien jaar duurde de Verve-loze periode. Echter in 2004 liet de band van zich nog een keer horen. Een compilatiealbum "This is music" was uitgegeven. Geen grote troost voor de fans die wanhopig aan het wachten waren op de volgende come-back. En de droom is uitgekomen. In 2007 The Verve kwam weer bijeen met vier bandleden die het ooit zijn begonnen. Er zijn geruchten hoe het precies is gebeurd, met Salisbury in hoofdrol, maar op den duur maakt het niet uit. Het is gebeurd, dat maakt wel uit.

Maar was wachten de moeite waard? Dat was het zeker, ja! Deze keer verrast The Verve vriend en vijand met een uniek geluid van "Forth". Het heeft geen zin om de schoonheid van de muziek met woorden te omschrijven, dus ik probeer het niet te doen. Het album is helemaal prefect en verdient een plaats onder de beste albums alle tijden. Het moet worden gezegd dat de albumnummers "traditioneel" radioonvriendelijk zijn. Dus als je het maximaal wil uithalen van dit magisch en zelfs ezoterisch geluid dan moet je het beluisteren op een fatsoenlijk stereosysteem. En nogmaals "traditioneel" heeft dit album alleen gepaste herkenning gekregen van muziekkenners, maar niet van het algemene publiek.

Wat verder?

Op dit moment is The Verve officieel uit elkaar. Er zijn aantal (alweer) controverciele interviews van Richard Ashcroft geweest. Zo zei hij eerst dat er geen nut was om The Verve nog een keer bij elkaar te roepen omdat ze als band al alles bereikt hadden wat mogelijk was. Na een paar weken zei hij dat het niet uitgesloten was dat The Verve ooit weer bij elkaar zou komen. Laat ons aan deze gedachte houden en op het einde van deze verve-loze periode wachten...